Gemiddeld heeft een vrouw in haar leven ongeveer 10 sekspartners, maar Amanda (24) zit daar wekelijks al overheen. Daar is ze zelf niet erg blij mee, want ze heeft namelijk nymfomanie. Inmiddels is deze naam in de medische wereld vervangen voor de minder beladen term compulsief seksueel gedrag. Door deze aandoening gaan vrouwen over tot risicovol gedrag. Amanda heeft een voortdurende drang om seks te hebben.
“Mijn seksverslaving begon toen ik zeven jaar oud was”, vertelt Amanda. “Na het ontdekken van een doos met stoffige porno blaadjes onder het bed in de logeerkamer merkte ik voor het eerst dat ik opgewonden werd. De beelden van naakte vrouwen met grote borsten zorgden voor een gevoel dat ik niet kende. Al snel daarna begon ik alles te seksualiseren: Barbies, strips en zelfs klasgenoten. Ik begreep niet wat ik deed, maar ik was toen al verslaafd.”
Ontmaagd
“Toen ik veertien was en mijn eerste vriendje kreeg, nam mijn seksverslaving een meer fysieke vorm aan. We betastten elkaar onder de dekens; ik deed voor het eerst aan (onhandige) orale seks. Ik was nu net als de vrouwen in de pornoblaadjes en ontdekte dat ik met seks veel macht had. Zolang ik bereid was het te geven, zou ik niet alleen zijn. En dat alleen zijn was ook meteen mijn grootste angst.”
“Op mijn zestiende begon ik te daten met een oudere jongen. Ik verloor mijn maagdelijkheid aan hem en het was, net als de meeste eerste keren, onvergetelijk. De relatie met deze jongen was zeer seksueel en zelfs op de dagen dat ik geen zin had, deden we het. Voorál op die dagen, want dat was voor mij een manier om mezelf ervan te verzekeren dat ik niet alleen zou zijn.”
Verkracht
“Op mijn achttiende werd ik verkracht door een ex-vriendje. Dit vond ik lichamelijk niet eens heel vervelend, maar in mijn hoofd voelde het alsof er iets knapte. Het had voor mij altijd gevoeld alsof ik de controle had, maar tijdens de verkrachting werd ik gedwongen waardoor ik de controle verloor. Dit was voor mij veel erger dan de verkrachting zelf. Niet veel later nam ik voor de zekerheid een spiraal, zwanger wilde ik absoluut niet worden.”
“Na de verkrachting probeerde ik de controle die ik verloren had, terug te krijgen. Dit probeerde ik met behulp van seks. Ik koos mannen uit die op mijn verkrachter leken: emotioneel niet beschikbaar, seksueel geladen en complete klootzakken. Door met hen naar bed te gaan, voelde ik me gek genoeg beter. Ik had zelfs seks met de beste vriend van mijn verkrachter om te proberen om hem jaloers te maken. Seks ging allang niet meer over de liefde: het was een machtsstrijd die ik per se wilde winnen.”
“Ik datete wat af tijdens mijn studie bedrijfskunde. En daarmee bedoel ik eigenlijk vooral het hebben van seks. Ik had soms wel 10 verschillende sekspartners. Toch kreeg ik op een gegeven moment een vriendje. We hadden het heel leuk samen, maar al aan het begin van onze relatie, ging hij vreemd. Ik was razend! En die woede uitte ik zoals gewoonlijk door seks te hebben. Het maakte mij niet uit met wie.”
Deze tactiek gebruikte Amanda veel. “Het was misschien niet om de juiste redenen, maar ik was in ieder geval niet alleen. Mijn lijst met potentiële sekspartners groeide en ik begon seks te ervaren als dwangmatig. Ook vroeg ik me af waarom ik dit eigenlijk deed. Ik wilde niet alleen zijn, maar op sommige momenten voelde ik me eenzamer dan ooit.”
Depressief
“Ik werd aardig depressief en kwam in een sociaal isolement. De enige mensen die ik zag, waren de jongens die alleen voor de seks langskwamen. Geen van die jongens gaf om mij, behalve één, die me op de grond van de keukenvloer, na een potje seks, vertelde dat hij van me hield. Ik schoot in de lach en kon het niet geloven. Hoe kon iemand van mij houden? Ik was alleen liefdeloze seks en booty calls gewend en dit kende ik niet. Dus ik vertrok en heb hem nooit meer gezien. Dat deed achteraf gezien wel pijn, omdat ik denk dat ik ook van hem heb gehouden. Door mijn seksverslaving was ik ervan overtuigd dat niemand van mij zou kunnen houden en daarom ging ik er niet op in.”
“Dit ging nog een aantal jaar zo door, tot mijn zus er genoeg van kreeg. Ik woonde met haar samen in een appartement in Amsterdam, maar zij wilde op dat moment verhuizen. Ze voelde zich erg onveilig door alle (vaak foute) mannen die ik meenam. Een week later stond mijn familie op de stoep voor een interventie en werd ik naar een kliniek gestuurd voor mijn seksverslaving.”
Verslavingskliniek
“Ik heb tijdens de behandeling veel over mezelf en mijn gedrag geleerd. Ik snap nog steeds niet helemaal hoe een gezonde seksuele relatie eruit ziet en een relatie zie ik voorlopig ook niet zitten. Mezelf kwetsbaar opstellen is nog altijd een leerpunt.”
“Ik heb manieren gevonden om om te gaan met mijn verslaving en ga nog steeds naar bijeenkomsten van Sexaholics Anonymous.” Amanda wil in de toekomst nooit meer zo dwangmatig omgaan met seks. “Mijn droom is om op een dag een liefdevolle relatie te hebben met een persoon die zowel geestelijk als fysiek in balans is. Dat wilde ik altijd al, maar deze keer ben ik bereid om erop te wachten.”
Dit artikel verscheen eerder op Ze.nl
