Je gebruikt een etui om je pennen en potloden in op te bergen, maar er past ook nog meer in. Een spiekbriefje, bijvoorbeeld. Je deed de rits van je etui half open en drukte je spiekbriefje tegen de zijkant aan. En als de docent wegkeek, dan wierp je even een blik op het briefje. Dit kon helaas maar bij een aantal docenten, want bij sommige lessen was een etui op tafel zelfs verboden.
Echte slimmeriken hebben in plaats van afgekeken ook weleens afgeluisterd. Voordat de toets begon sprak jij alle antwoorden in via een spraakmemo, zodat je deze met een oortje terug kon luisteren tijdens de toets. Spannend, maar als de docent niets zag was dit dé manier om te spieken.
Boek / samenvatting in je tas
Sommige docenten letten niet zo goed op, en dat is voor jou de kans om eens even goed af te kijken. Je zet je tas naast je op de grond, en legt je boek of samenvatting open in de tas. Als de docent niet langs kwam lopen, was het enige wat je hoefde te doen af en toe in je tas spieken.
Een pleister gebruik je meestal om op een wondje te plakken, maar sommige scholieren gebruikten de pleister ook om mee af te kijken. Dit kon alleen maar als je een klein beetje hoefde te spieken, want er past natuurlijk geen boekwerk op de binnenkant van een pleister.
Lange mouwen aan en hup: als de docent niet keek, dan stroopte jij je mouw even omhoog. Aan de binnenkant van je arm had jij hele verhalen vol met antwoorden staan, die jou weer op weg hielpen tijdens de toets.