True, make-up is ge-wel-dig. Dankzij een flinke laag concealer weten we er tóch nog menselijk uit te zien terwijl we slechts een paar uur geslapen hebben. Damn you Netflix! Toch komen er tegenwoordig steeds meer negatieve reacties op meiden die make-up dragen. Meiden met (veel) make-up zouden onzeker zijn, het doen voor aandacht van jongens en zich niet mooi voelen zonder. Commentaar geven op iemand haar make-up heeft zelfs een naam: make-up shaming. Maar wie bepaalt dat? Wie zegt dat we make-up nodig hebben om ons mooi te voelen? Schoonheid komt van binnenuit.
Voor veel meiden is make-up iets leuks, een uitlaatklep of een manier om jezelf te uiten. Waarom zou make-up gelijk staan aan onzekerheid of schoonheid? Wat zegt de vorm van je wenkbrauwen nu eigelijk over hoe je je van binnen voelt? Natuurlijk kan make-up helpen dingen te verbergen of juist accentueren. Maar make-up is niet iets wat je moet gebruiken om jezelf te verstoppen.
Denk je dat ik dit doe voor een man? Wat een grap! Die zien het verschil nog niet eens tussen een lipliner en een oogpotlood. Nee, ik doe dit omdat ík het mooi vind.
Weet ik, ik vind het gewoon leuk om te doen.
Omdat ik een keer minder make-up draag zie ik er meteen slecht uit? Jeez, thanks!
En jij moet echt eens minder gaan praten. Wie vroeg er om jouw mening? Ik niet.
Good for you!
Zoveel zeuren is ook slecht voor je huid.
Dan draag je het toch niet? Laat mij mijn ding doen.
Prima, jouw mening, maar mag ik dat even voor mijzelf bepalen?