Real life story: “Ik raakte twee keer zwanger zonder dat ik het wist”
’De voorbereidingen voor mijn vakantie in 2010 naar Turkije met vriendinnen zagen er iets anders uit dan gepland. Het begon met de Hepatitis A spuit die ik wilde halen. Opzich is dat niet nodig als je naar Turkije gaat, maar ik dacht ‘als ik het nu doe, hoef ik het de komende vijftien jaar niet meer te doen.’ Mijn moeder zag dat ik dikker werd en wilde weten of het niets ernstigs was. Omdat ze wilde weten wat er aan de hand was vóór ik die prik ging halen, moest ik naar de huisarts. Daar onderzochten ze mijn urine. Op de vraag of ik wilde dat mijn urine op zwangerschap werd getest antwoordde ik dat dat niet nodig was. Mijn moeder vermoedde wel dat ik zwanger was, maar ik wist zeker dat het niet zo was, ik werd gewoon ongesteld en voelde me hetzelfde als altijd. Dat ik iets steviger was geworden, kwam gewoon door het eten. Tenminste, dat dacht ik.
Nadat ik bij de huisarts was geweest, ging ik naar school. De huisarts zou later die middag bellen met de uitslag. Toen ik thuis kwam van school wist mijn moeder al wat er met me aan de hand was. De huisarts had mijn moeder gebeld om te vertellen dat hij toch de zwangerschapstest had gedaan en ik bleek zwanger te zijn. Al 37 weken.
Ik schrok ontzettend. Mijn wereld verging en ik heb alles bij elkaar gejankt. Ik wilde het echt niet, ik was nog maar achttien jaar. ‘Dan kun je toch geen kind opvoeden?’ dacht ik. Omdat ik nog maar een aantal weken had ging alles super snel. Eerst moest ik natuurlijk naar de gynaecoloog want we wisten nog helemaal niks van het kindje. Ik was tijdens de zwangerschap ook doorgegaan met drinken, roken en het slikken van de pil, omdat ik niet wist dat ik zwanger was. Gelukkig was het kindje helemaal gezond. Daarna ging ik naar het Fiom, een stichting voor jonge meisjes of ouders die bijvoorbeeld hun kind niet willen. Al snel vonden we een pleeggezin: hier zou de baby heengaan na zijn of haar geboorte.
Tot en met de geboorte van de baby heb ik volgehouden dat de baby naar het pleeggezin moest. Eigenlijk was ik de enige die dit wilde. Wat moest ik nou met een baby? Een alleenstaande moeder van achttien jaar met een baby. Ik vroeg me ook af wat iedereen wel niet van me zou denken, want ik ben zwanger geraakt door een onenightstand. De vader wilde trouwens ook niks van de baby weten. Mijn familie wilde wel dat ik het zou houden. M’n moeder was stiekem zelfs een beetje blij toen ze hoorde dat ik zwanger was. Drie weken nadat ik het nieuws hoorde was het zover. De baby werd geboren. De bevalling verliep goed en snel, alleen mijn ouders waren erbij. Een opluchting, dat was het ook. De baby, die ik niet wilde, was er eindelijk uit en ik was er vanaf. Ik wilde haar niet vasthouden en niet zien. Ik wilde helemaal geen baby.
Na de bevalling bedacht ik in de verloskamer de naam voor mijn kindje: Cindy. Ik bleef twee dagen in het ziekenhuis om uit te rusten. Mijn familie en de dokters probeerden er alles aan te doen zodat ik mijn dochtertje wel zou houden. Ze zorgden ervoor dat ik haar telkens zag en er zo mee in aanraking moest komen. Na die twee dagen ging ik naar huis en liet mijn meisje daar voor tien dagen achter voor sociale indicatie. In die tien dagen zag ik haar drie keer per dag. Doordat ik haar zoveel zag, werd de band sterker en sterker. Het voelde zelfs eigen: ik voelde me een moeder.
Ineens ging de knop om. Ik wilde Cindy helemaal niet afstaan, ze was zo mooi en lief. Ik wist dat ik er niet alleen voor zou staan. Mijn moeder beloofde me veel te helpen. Eenmaal thuis ging alles vanzelf. Mijn moeder en ik voedden de baby samen op, ook zij ging er ’s nachts uit als Cindy huilde. Ik ben zelfs nog op vakantie geweest naar Turkije, terwijl mijn moeder op Cindy paste. Ik voelde me geen échte moeder, ik deed alles namelijk samen met mijn eigen moeder. Dit was erg fijn, want alleen had ik het nooit aangekund.
Zeven maanden later ontmoette ik een leuke jongen, Erwin, hij was toen 21. Ik wist na een aantal dates zeker dat ik met hem verder wilde, dat is toch belangrijk als je een kind hebt. Hij vond het niet erg dat ik al moeder was. Langzamerhand ging hij meer helpen met de opvoeding. Hij nam automatisch dingen over van mijn moeder. Inmiddels is Erwin gewoon ‘papa’ voor Cindy. De echte vader wil nog steeds geen contact met ons en als hij zich later bedenkt, is hij te laat.
Alles ging prima. Tot oktober 2011. Ik kreeg een trombosebeen. De oorzaak hiervan was onbekend, maar het was mogelijk dat het door de pil kwam. Daarom stopte ik met de pil en zocht ik naar een alternatief. Een spiraaltje leek een prima vervanger. Mijn moeder ging met me mee om deze te laten zetten. Daarna was het tijd voor de controle. Door middel van een vaginaal onderzoek keken ze of het spiraaltje goed zat. Het spiraaltje zat goed, maar er was wel iets anders aan de hand dat ik niet verwacht had. Ik was wéér zwanger, deze keer al 35 weken. Ook was ik gewoon ongesteld geworden. Ik was wel weer iets steviger geworden, maar ik had niet zo’n zwangerschapsbuik.
Alweer stortte mijn wereld in. Ik was vooral bang voor de reacties van anderen, want het is best een ongeloofwaardig verhaal, twee keer zwanger zijn zonder het te weten. Wat zou iedereen wel niet van mij denken? Misschien zouden ze me wel een slet noemen, terwijl ik dat helemaal niet ben. Toen ik thuis kwam uit het ziekenhuis bedacht ik me dat ik het ook nog aan mijn vriend en vader moest vertellen, alsof het nog niet moeilijk genoeg was. Ik twijfelde wie ik het als eerst zou vertellen, maar dat was nergens voor nodig, want ze zaten samen in de woonkamer. Toen ik het vertelde heeft mijn vriend de hele avond niks meer gezegd, hij moest deze shock eerst verwerken.
Een dag later was Erwin vastberaden. ‘We gaan ervoor,’ was wat hij zei. Vijf weken later was onze zoon Stan geboren. Deze keer wilde ik mijn pasgeboren kindje meteen vasthouden. Hij voelde gelijk eigen, van ons. Het eerste wat ik dacht was: ‘Wat lijkt hij veel op zijn vader!’ Hij was zo mooi om te zien. Wel was ik bang dat ik het niet aan zou kunnen om twee kinderen op te voeden. De eerste keer hielp mijn moeder nog, maar nu niet. Erwin en ik wilden het namelijk samen doen. Tot mijn verbazing ging dit prima. Erwin en ik besloten te gaan samenwonen, zodat we echt een gezin zouden zijn. Daarvoor woonde ik gewoon thuis en hij woonde op zichzelf, maar zijn huis was veel te klein. Ook ben ik gestopt met school en werken, zodat ik er altijd voor de kindjes kan zijn. Ik heb MBO niveau 2 gehaald, dus ik heb sowieso een diploma, maar ik ben zeker van plan om over een aantal jaar weer naar school te gaan.
Ik besef nu dat ik voor niets bang was voor de reacties van anderen. Iedereen reageerde positief op de komst van mijn kinderen en geen van mijn vriendinnen heeft me laten vallen. Natuurlijk ben ik nog erg jong om twee kinderen te hebben, maar ik kan nog steeds genieten van mijn leven. Als ik eens een avondje uit wil is er altijd wel iemand die wil oppassen. Ik ben gek op mijn kinderen en ik zou echt niet anders meer willen.”
