Hoe gaat een soa test?

Durf jij niet tegen je vriend te zeggen dat hij een soa heeft? Tegenwoordig kun je anoniem aan je vriend laten weten dat hij een soa heeft. De GGD verstuurt deze sms voor jou, in de hoop zo meer mensen te kunnen helpen. Maar wat doe je als jou dit overkomt? Een afspraak bij de GGD, is dat niet super eng?

Annabel's telefoon gaat, een sms met de tekst: ‘Bij één van uw bedpartners is een SOA geconstateerd, wij raden u aan een afspraak te maken bij de GGD.’ Ze maakt snel een afspraak op internet. En drie dagen later stapt ze zenuwachtig de metro uit. Sportief als ze is kiest ze voor de gewone trap, in plaats van de slome roltrap. Boven aangekomen ziet ze vanuit de verte de witte GGD auto’s al voor de deur staan. Daar moet het zijn. Er staan twee mensen voor de deur. Een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd met hoogblond haar, gouden oorbellen en een oranje huid van de dikke laag foundation. Ze heeft in de ene hand een peuk, in de andere hand een buggy die ze heen en weer beweegt. Een tienermoeder met een soa, gaat er door Annabels hoofd heen.

bron: Tumblr

Iets verderop staat een donkere man van rond de 40 te ijsberen. Met zijn handen in zijn zakken van zijn bruine jas ziet hij er gestrest uit. De man kan beter binnen op een stoel gaan wachten, daar wordt hij misschien wat rustiger van. Er hangt een wit bordje met de tekst: ‘Soa-poli GGD Amsterdam ingang’ op de muur. Hieronder staat een pijltje dat aanwijst waar de ingang is. Het is een grote ijzeren deur waar allemaal onleesbare graffiti op staat, mooie kleurrijke letters en tekeningen. De deurklink is ook van ijzer, maar zo versleten dat die meer een soort rare gele kleur heeft gekregen. Er is geen raam, je kunt er niet door naar binnen kijken. Annabel pakt de verrotte deurklink en duwt deze naar beneden. Geen beweging in te krijgen. Het lijkt wel een soort gevangenisdeur. Ze zet een stap naar achter en werpt een blik in de kinderwagen van het meisje. Ze glimlacht naar de baby en kijkt dan recht in de ogen van het meisje. Rood doorlopen ogen kijken haar boos aan, ze kijkt snel weg.

Om half twee precies komt er een medewerker van de GGD in een lange witte doktersjas aanlopen. Hij opent de ijzeren deur met een sleutel en zet deze aan de achterkant vast met grote haken. Hierachter verschijnt een glazen automatische schuifdeur, waardoorheen je de wachtkamer kunt zien. De ‘gevangenisdeur’ blijkt gewoon een veiligheidsdeur te zijn. “Kom verder,” zegt de arts, “heeft u een afspraak mevrouw?” Annabel knikt en loopt achter de dokter aan de soa poli binnen. De ruimte bestaat uit witte saaie muren met zo af en toe een poster van de GGD. “Je moet je hier even melden, bij de receptie,” de arts wijst naar een glazen hokje waar een vrouw met rood haar en nepnagels ongeduldig op Annabel zit te wachten.

De receptie ziet er oud en rommelig uit, rechts naast Annabel staat een groot bordeauxrood shot, hierdoor kan ze de wachtkamer niet meer inkijken. De receptioniste noteert te naam en geeft een briefje met een nummertje mee. De wachtkamer is net zo kil en onpersoonlijk als de ingang van de soa poli, je zou er een speld kunnen horen vallen. Er zijn hoge tafels met houten hoge krukken waar je op kunt zitten, maar je kan er ook voor kiezen om op een normale lage stoel te gaan zitten. Er is erg veel plek, rond de 50 zitplekken. Annabel neemt plaats aan een hoge tafel en kijkt om zich heen. Er komen steeds meer mensen binnenlopen. Iedereen kiest zorgvuldig zijn plekje uit, het liefst met zo min mogelijk mensen om zich heen. Tegenover Annabel zit een jongen, van een jaar of 25, zenuwachtig aan zijn nummertje te pulken.

Nummer C310 verschijnt op het beeldscherm: kamer 12. Rondom de wachtruimte zijn allemaal deuren met een groot rood cijfer erop. Het cijfer is bijna net zo groot als de breedte van de deur. Dat moet het kamernummer zijn. De ogen van Annabel gaan op zoek naar kamernummer 12. In kamer 12 zit een vrouwelijke arts van rond de 30 achter haar bureau met een pen in haar mond. Ze steekt haar hand uit en stelt zich voor: “Hoi, jij komt voor een test?” Annabel knikt verlegen en gaat zitten. De arts stelt vragen over seks en over haar bedpartners. Dan pakt ze een naald en zegt: “Niet bang zijn, ik ga je ook nog even op HIV testen, hiervoor hebben we een beetje bloed van je nodig. Kijk maar even de andere kant op. Zo, en waar zit jij op school?” Annabel wordt door de vragen die de arts stelt gerustgesteld en hierdoor heeft ze niet eens door dat er bloed geprikt wordt.

bron: Pinterest

De arts geeft Annabel een zakje mee waarin een buisje en een los wattenstaafje zit. “Het is de bedoeling dat je naar de wc gaat en daar de stappen volgt die op het papier staan. Je moet de test dus zelf doen. Nadat je klaar bent zet je het buisje in het rek,” zegt de arts. De wc is een kleine ruimte met een deur voor mannen en een deur voor vrouwen. Op de muur hangt inderdaad een uitleg van hoe je het uitstrijkje bij jezelf moet afnemen. Binnen twee minuten is het gebeurd. Annabel zet het buisje in het rek en loopt door de, steeds drukker wordende wachtkamer naar buiten. De uitslag kan ze volgende week op internet opvragen. Annabel loopt weer richting de metro, het viel allemaal onwijs mee. Toch zal ze de volgende keer wel twee keer nadenken voordat ze onveilige seks heeft, ze kan haar tijd wel beter besteden.

Denk jij wel goed na over veilige seks? Of vind je het allemaal maar onzin?

Door: Vivian