Allisha (20): “Ik lieg al jaren dat ik allergisch voor avocado ben”
We vertellen allemaal wel eens een leugentje om bestwil. Helaas pakken die leugens soms iets groter uit dan we verwacht hadden, en raken we er soms helemaal in verstrikt. Allisha loog dat ze allergisch was voor avocado, en dit heeft haar jarenlang achtervolgt...
Het begin van de avocado allergie
Ik weet nog precies hoe het begon. Ik was een jaar of twaalf, en speelde thuis bij een vriendinnetje, Marijke. Toen we aan tafel schoven voor het avondeten, kreeg ik ook een handjevol groene blokjes op mijn bord geworpen: avocado. Helaas was het niet de avocado die ik gewend was. Thuis maakte mijn moeder altijd de meest heerlijke gerechte met guacamole: geprakte avocado met wat citroen, knoflook, paprika en bosui. Maar deze kale blokken… Ik nam een hapje, en proefde direct dat ik het niet lekker vond. Het smaakte eigenlijk naar… nou ja, naar niks! Het had een gekke structuur en een vage nasmaak. Omdat niemand me een hapje had zien nemen, en ik niet onbeleefd wilde overkomen, flapte ik mijn leugentje eruit: “O, ik ben allergisch voor avocado!” Geschrokken werd het bord voor mijn neus weggehaald, en de leugen was geboren.
Een avocado-gevangenis
En toen begon het: de avocado-gevangenis. Marijke was de beste vriendin die je je maar kon wensen, maar tegelijkertijd ook bezorgd aangelegd. Dat, plus haar steengoede geheugen, zorgde ervoor dat ik never nooit meer avocado in mijn buurt kreeg als wij samen waren. En ze was mijn beste vriendin, dus dat was nogal vaak. Toen ik jong was viel het nog wel mee. Ik hoefde die groene blokken bij Marijke niet te eten, en thuis kon ik rustig genieten van mijn moeders guacamole.
Pas toen we wat ouder werden, en de avocado trend ontstond, werd het wat vervelender. Marijke is mijn allergie nooit vergeten, en zorgde ervoor dat iedereen in mijn buurt oppaste dat ik geen avocado binnenkreeg. Zo verspreide de leugen zich als een lopend vuurtje. Wanneer we lekker drankjes aan het doen waren en er een nacho-schotel met dikke klodders guacamole eroverheen voor de tafel besteld werd, kon ik niet mee-eten. Als we met onze vriendinnengroep onbeperkt sushi gingen eten, moest ik alle lekkere sushi met avocado aan me voorbij laten gaan. En dan heb ik het nog niet eens over al die verrukkelijke lunchbroodjes met avocado die op alle restaurantkaarten verschenen…
Er komt geen einde aan
En nog steeds leef ik in de gevangenis van mijn eigen leugen. Ik durf geen avocado’s te kopen in de supermarkt omdat ik bang ben dat iemand me ziet, en zelfs in mijn eigen huis een broodje avocado eten vind ik te spannend. Toegeven dat ik niet allergisch ben voor avocado vind ik na al die jaren veel te beschamend, zeker nu Marijke zo haar best heeft gedaan om me uit de buurt te houden van die groene monsters. Ik denk dat ik moet accepteren dat ik nooit meer avocado zal eten, en kan maar beter zelf in mijn leugen gaan geloven. Dan wordt het misschien iets makkelijker…
Must reads
