Heftig verhaal
‘Van de dag zelf kan ik niets meer herinneren. Het was een zondagmiddag en ik reed mijn beste vriendin, haar broertje en neefje naar haar tante om het nieuwe huis te bekijken. Op een 80 km weg sloeg een tegenligger plotseling links af. Ze zeggen dat het een inschattingsfout was. Neus op neus botsten we tegen elkaar aan, mijn auto tolde over de weg heen.
De voorkant van mijn auto deukte helemaal in en alles drukte tegen mij aan. Ik reed in een goedkoop autootje zonder airbag. Het was een verschrikkelijk ongeluk. Het nare was ook dat de ouders en haar oom en tante van mijn beste vriendin een eindje achter ons reden en de ravage aantroffen. Mijn ouders waren voor twee maanden op vakantie in Amerika maar waren meteen teruggekomen. Niemand die bij mij in de auto zat kan het ongeluk echt goed herinneren.
Hersenkneuzing
We werden naar het ziekenhuis vervoerd. Ik lag twee weken op de IC, daar hielden ze me in slaap. Ik had een hersenkneuzing had opgelopen en de druk in mijn brein was te hoog, hoe minder ik mijn hersens gebruikte hoe beter het genas. Twee weken heb ik daarna op een eenpersoonskamer gelegen. Zelfs van de tijd in het ziekenhuis kan ik me weinig herinneren.
Door de hersenkneuzing dacht ik niet meer zoveel na en kon ik niets onthouden. Op zich was dat wel fijn, ik ben heel blij dat ik me de pijn en de operaties niet kan herinneren. Maar omdat ik niet nadacht, floepte ik alles er uit. Ik had een keer gezegd tegen een arts, hij moest een infuus prikken maar moest dat drie keer opnieuw doen, ‘Sjonge, jij bent hier ook niet goed in of wel?!’. Normaal zou ik dat nooit zeggen, ben ik juist iemand die tachtig keer nadenkt voor dat ik wat zeg, dus dat was voor iedereen wel even wennen.
Ik was er het ergst aan toe van iedereen die bij het ongeluk betrokken was. Ik heb veel operaties gehad: mijn oogkas was gebroken, mijn kaak was doormidden en onder verbrijzeld, er was bij mijn rug iets gebroken, mijn benen op drie plaatsen en mijn knieschijf was verbrijzeld. Toen ik bij de IC aankwam gaven ze mij geen kans dat ik dit zou overleven. Maar ik ben er nog!
Revalidatiecentrum
Na een maand in het ziekenhuis te hebben gelegen, moest ik naar een revalidatiecentrum. Ik kon nog niets, nadenken ging al iets beter, maar ik mocht mijn rechterbeen niet belasten en mijn linkerarm was verlamd. Ik mocht ook niet te veel prikkels krijgen dus ik moest de hele tijd op mijn kamer liggen met de gordijnen gesloten. Ook mocht ik weinig bezoek ontvangen.
Na een maand zo er bij te hebben gelegen mocht ik mijn rechterbeen 25% belasten. In mijn linkerarm kwam meer kracht terug dus ik mocht met een rollator gaan lopen. Ik voelde me wel een oud wijf, maar als je twee maand stil ligt moet je echt weer opnieuw leren lopen.
Ik mocht ook steeds meer van mijn kamer af en eten in de woonkamer. Daar zit je dan met allemaal oude mensen die een beenamputatie of iets anders hebben. Er waren twee mensen een beetje van mijn leeftijd en daar kon ik het ook wel goed mee vinden.
Elke dag zat vol gepland met therapieën. Het was fijn om weer in beweging te kunnen zijn. Ik had altijd een beetje een hekel aan sporten maar ik had na een tijdje gewoon zin om hard te lopen! Wat voor een kleine dingetjes je al niet kan gaan missen. Na twee maanden in het revalidatiecentrum te hebben gezeten mocht ik naar huis.
Haaruitval
Ik zit nu een week thuis en het is heerlijk om weer je eigen ding te kunnen doen. Het gaat allemaal wel wat moeilijker want ik heb nog niet alle kracht terug in mijn benen en ik word snel moe als ik dingen doe. Ook ben ik blind geworden aan één oog en ik kan daardoor minder goed diepte inschatten. Als het goed is, houd ik dat als enige over aan het ongeluk. Gelukkig zie je er niet zoveel van; mijn oog beweegt nog mee.
Door de lichamelijke stress heb ik heel erg haaruitval, ik heb nu een dun bosje haar, en heel veel puistjes. Dat vind ik best vervelend want ik was net uit de puberteit. Net voor het ongeluk was ik eindelijk van alle puistjes af en nu zijn ze weer terug. Maar ik ben heel dankbaar dat dat het enige is van alles wat ik had!
Ik heb volgende maand nog een operatie aan mijn kaak want al mijn tanden zijn er uit op één hoektand na en de kiezen heb ik nog. Hopelijk gaat dat allemaal goed en herstel ik verder ook helemaal. Mijn hersens zijn namelijk ook nog niet de oude. Ik moet ‘s middags altijd nog even een schoonheidsslaapje doen en trainen om mijn krachten weer terug te krijgen.
Dus lieve meiden, als je gaat auto rijden kijk goed uit. Je kan iemand iets heel verschrikkelijks aan doen zonder opzet! Ga in geen geval sms’en of bellen tijdens het rijden. Met drank op achter het stuur al helemaal niet!’
