Waarschijnlijk vind jij het ook vervelend als er iemand in de buurt luidruchtige eetgeluiden maakt, maar voor de 25-jarige Lisanne gaat het nog een stapje verder. Zij heeft aan misofonie, een psychische aandoening waarbij je extreme irritatie, walging of verdriet kan ervaren bij het horen van bepaalde geluiden.
“Als kind was ik al extreem gevoelig voor geluiden, maar het echte probleem is ontstaan na het overlijden van mijn moeder, 15 jaar geleden. We hebben anderhalf jaar lang gevochten voor haar leven en plots was ze weg. De avond van haar begrafenis waren we allemaal intens verdrietig. We zaten thuis en mijn vader en broer aten chips. Op dat moment kon ik mij niet voorstellen dat je überhaupt kon eten, laat staan chips. Het krakende geluid maakte mij nóg intenser verdrietig dan ik al was. De vreselijke pijn en het verdriet van dat moment valt niet te beschrijven. Ik barste in huilen uit en mijn broer stopte onmiddellijk met eten. Mijn vader niet… Ik denk niet uit onwil, het leek kennelijk onschuldig. Ik was op dat moment compleet in verwarring en kreeg een naar misselijk gevoel. Na deze bewuste avond zijn er veel meer geluiden bij gekomen, die mij telkens terugbrengen naar het verdriet van dat moment.”
Fysieke agressie
“Ik heb vooral last van geluiden die anderen niet eens horen, zoals smak- en slikgeluiden tijdens het eten, maar ook het tikken van bestek op borden of zelfs het roeren van een lepeltje in de thee. Ook kan ik heel slecht tegen snurkgeluiden en (zwaar) ademigheid, het tikken van balpennen en tikken met vingers. Op momenten dat mensen uit mijn directe omgeving dit soort geluiden maken, voel ik me diep in mijn maag heel misselijk worden. Ook borrelt er een enorme woede op, gecombineerd met verdriet. Ik heb dan ook de drang om fysiek te worden. Vaak houd ik mij op het nippertje in, wordt dat opgemerkt en komt het niet zover, maar er zijn ook momenten dat ik plots iemands hand vastpak of een mond dichtduw. Dan kan ik mezelf echt niet tegenhouden.”
Aanstellerij
“Hoewel mijn omgeving rekening probeert te houden met de misofonie blijft het heel vervelend. Ik weet dat de persoon in kwestie niet de intentie heeft om mij verdrietig te maken, maar toch neem ik het diegene zonder aarzeling kwalijk. Het is een hele nare emotie die ik niet onder controle heb. Ik word boos en vraag me direct af waarom diegene mij dit aan doet. Dan probeer ik rustig te worden en het te relativeren. Weglopen van het geluid heeft een minder snel genezend effect op mij. Ik weet dat het geluid er dan nog is, dus pas als het gestopt is, kan ik weer rustig ademhalen.”
“Bij mensen die niet weten dat ik deze aandoening heb, merk ik dat het in eerste instantie vaak als aanstellerij wordt gezien. Dat begrijp ik best, maar moeilijk is het wel. Daarnaast merk ik dat ook de mensen in mijn directe omgeving er soms erg lang over doen voordat ze het serieus nemen. De aardigste mensen kunnen vol begrip reageren en vervolgens een paar dagen later weer smakkend naast je zitten. Het wordt vergeten, of men denkt dat het iets tijdelijks is. Ik heb ook mensen in mijn omgeving die écht rekening houden met mijn zwakte. Dat is een verademing. Mijn dochter en partner eten in mijn bijzijn bijvoorbeeld heel netjes. Zelfs mijn hond lijkt rekening te houden met hoe hij eet. Hij smakt écht niet! Mijn andere hond is een heel ander verhaal… die interesseert het geen bal.”
Daten
“Toen ik nog aan het daten was, zorgde de misofonie soms voor vervelende momenten. Hoe gezellig zo’n afspraakje met iemand ook kon zijn, zodra hij enigszins geluid maakte op een voor mij vervelende manier was voor mij de avond over… Gelukkig heeft mijn lover fantastische tafelmanieren en krijg ik minder last van onprettige gevoelens als we samen eten. Dat was ook één van de dingen waarop ik verliefd werd bij hem.”
Niet de enige
“Ongeveer twee jaar geleden begon ik voor het eerste te lezen over mijn klachten. Ik heb al die jaren gedacht dat het iets was wat nu eenmaal bij mij hoorde, maar ineens las ik dat het een aandoening was. Het beestje kreeg een naam en dat was een onbeschrijfelijk gevoel. Ik vond het een verademing te lezen dat meer mensen last hebben van geluiden en dat ik dus niet als enige ‘anders’ ben. Daarna werd het een stukje makkelijker om ermee om te gaan. Voorheen merkte ik dat de ergernis door geluiden juist steeds meer toenam. Hoe ouder ik werd, hoe meer geluiden en hoe minder geduld. Het lezen over misofonie en de ervaringen van anderen, doet mij goed. Ik probeer het op deze manier onder controle te houden en het geeft mij houvast. Wel heb ik soms na een uitbarsting zin om de telefoon te pakken en hulp van een psycholoog in te schakelen, maar toch doe ik dat niet, omdat ik er tot nu toe nog mee kan leven. Het ligt op de grens. Ik probeer het klein te houden, maar dat lukt niet altijd. Mijn troost is dat ik weet dat de buikpijnen, het misselijke gevoel, het verdriet en de woede van tijdelijke aard zijn.”
Positief
“Ik doe er alles aan om ervoor te zorgen dat misofonie, mijn leven niet gaat beheersen. De doelen die ik heb probeer ik gewoon te verwezelijken en dat lukt goed. Door de jaren heen is er al zoveel in mijn hoofd gebeurd bij het horen van geluiden en toch heb ik altijd weer mijn weg gevonden. Gelukkig ben ik uitgerust met een flinke dosis discipline, dat helpt. Daarnaast ben ik positief ingesteld. Iedereen heeft wel iets: de één heeft een bril, de ander een andere vervelende aandoening. Iedereen moet leren omgaan met zijn of haar tekortkomingen. Ik heb dit.”
Dit artikel verscheen eerder op Ze.nl
