Ruzies
Twee jaar geleden in de zomervakantie heb ik de liefde van mijn leven ontmoet. Tenminste, dat dacht ik. Ik heb hem via een dating app leren kennen. We hebben afgesproken in een leuk gezellig cafeetje en ik was hals overkop verliefd. Zeg maar, liefde op het eerste gezicht. Binnen een week woonde ik al bij hem. Veel te rap natuurlijk, ik weet het.
Alles leek goed te gaan tot nieuwjaar. Toen begon ik heel veel pijn te krijgen door heel mijn lichaam. Ik huilde mezelf vaak in slaap en mijn vriend leek goed voor me te zorgen, tot er ruzies van kwamen. Hij vond dat ik al veel eerder naar de dokter moest gaan of naar een kliniek, en dat ik daar altijd maar te lang mee wacht. We hadden soms ruzies tot middernacht. Hij had me eens gevraagd om terug naar mijn ouders te gaan, omdat hij ruimte nodig had. Dit deed ik dan, maar na een week riep hij me terug. Alles leek weer prima te gaan, behalve dan de lichamelijke pijn, die bleef. Daardoor kwamen de ruzies terug.
Kwader en kwader
Voor alweer de derde keer ging ik naar de kliniek en eindelijk hielden ze me eens een nachtje om mij te onderzoeken. Ze vonden niets, dus ik mocht de volgende dag terug naar huis. Een collega van mij op werk had eens gezegd dat ik me moet laten testen voor fibromyalgie. Ik ben op onderzoek uitgegaan en ben terecht gekomen in een gespecialiseerde kliniek waar de onderzoeken jammer genoeg zes maanden duurden. Nu werden de ruzies tussen mij en mijn vriend alleen maar erger en gingen over de stomste dingen. Alleen hij was zo boos dat hij soms met het meubilair ging gooien. Ik werd soms zo kwaad dat ik even naar buiten wilde om af te koelen, maar dat mocht ik dan niet. Hij ging voor de deur staan en sloot me op. Dit heeft hij drie keer gedaan. Ik werd kwader en kwader, en op die momenten gebeurde er iets dat ik nooit van mezelf had verwacht dat ik dit ooit zou doen of kunnen. Ik werd agressief en begon hem op zijn borstkas te slaan. Tot op de dag van vandaag ben ik soms nog bang dat deze kant naar boven komt.
Op het einde heb ik drie maanden thuis gezeten van werk, omdat ik de pijn niet meer aankon. Mijn (ex-)vriend zei altijd dat ik me thuis niet mocht opsluiten, omdat dit niet goed voor me was. Daarom ging ik soms naar een klein shopping centrum om wat rond te kijken, met veel pijn natuurlijk. Als ik dan thuis kwam en nog meer pijn had, dan begon hij daar over te zeuren dat dit niet kan. Hij vond het belachelijk dat ik wel naar buiten kan gaan, maar thuis dan ineens pijn heb.
Lees ook:
Heftig verhaal: ‘De pijn was zo heftig dat ik niet meer kon focussen’
Op het laatste moment had ik er zo genoeg van en ben ik nog gaan praten met hem. Zijn oplossing was dat ik definitief terug naar mijn ouders moest gaan en maar terug moest komen als ik me 100% voelde. Ik heb hem gezegd dat dit niet kan en dat als een hond stout is je hem toch ook niet in een kennel stopt en terugneemt als hij braaf is. Hij vond dit belachelijk en vond dat ik alles wat ik zei en deed belachelijk. Het heeft me een klein jaar geduurd totdat ik besefte dat deze relatie niet gezond voor me was.
Er is dus vastgesteld dat ik fibromyalgie heb en ik zal me nooit 100% goed voelen. Op de dag van vandaag speelt de relatie nog een grote rol in m’n leven. Ik vind het raar om zelf toe te geven, maar het heeft me trauma’s op geleverd. Ik heb nog vaak nachtmerries. Ook ben ik bang om hem ergens tegen te komen en dat ik niet weet hoe ik ga reageren.
Ik heb hierna nog een relatie gehad, maar ik was zo onzeker over mezelf en de relatie dat ik het africhtte op hem, met als gevolgd dat hij me dumpte. Ik wil gewoon duidelijk maken dat dit niet oké is. Als andere meiden in zo een relatie terecht komen, zij niet toe mogen laten. Niemand verdient dit. Je moet jezelf altijd op de eerste plek zetten. Ik kan jammer genoeg zeggen dat ik hier op de harde manier veel van heb geleerd. Ik hoop dat andere dit niet hoeven mee te maken.
Liefs,
Anoniem
Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal’.
