Girlscene.nl gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen in het leven. Helaas maak je soms ook minder leuke dingen mee. Want vervelende en heftige dingen horen jammer genoeg ook bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer: een meisje met terugkerende depressies en zelfbeschadiging.
Ik groeide op in een gezin dat bestond uit mijn ouders en mijn oudere zus. Op mijn achtste kreeg mijn moeder te maken met longkanker, gelukkig is ze hier na een lange weg van hersteld. Op mijn twaalfde kreeg ze het terug op haar andere long. Hier waren ze gelukkig op tijd bij en is dit goed behandeld.
Op mijn dertiende kreeg ik zelf te maken met depressieve periodes en enorme onzekerheid. Hierdoor kwam ik in aanraking met zelfbeschadiging en ik begon mezelf te krassen. In deze tijd zocht ik hulp bij mijn ouders en schoolpsycholoog, en ben ik er destijds uitgekomen.
In de tussentijd heb zowel ik als mijn gezin veel meegemaakt. Op mijn vijftiende kreeg ik te maken met een conversiestoornis, iets waar ik nog nooit van had gehoord. Dit is ook een psychische stoornis, die ervoor zorgt dat als je teveel spanning krijgt in je hersenen, ze een signaal afgeven waardoor je lichaam tijdelijk uitvalt. Hierdoor viel ik regelmatig bewusteloos. Ik ben hierdoor meerdere keren in het ziekenhuis terecht gekomen, met onder andere kneuzingen, hersenschudding, etc. De conversie is na een langere tijd vastgesteld in het Erasmus MC. Ik ben hier sinds een jaar vanaf.
Op mijn zeventiende kreeg ik te maken met mijn eerste crisisopname, heftige zelfbeschadiging en is bij mij vastgesteld dat ik steeds terugkerende depressies, persoonlijkheidsstoornis, PTSS, chronische suicidaliteit en helaas nog meer heb. Hierdoor moest ik stoppen met school en werk, en kwam ik thuis te zitten.
In deze periode kwam mijn oma ook te overlijden. Hier heb ik het nog altijd heel moeilijk mee omdat ik dit niet kan verwerken, maar ik ben nu op een goede weg. Mijn oma (en ook mijn opa) was/zijn mijn tweede ouders. Zij hebben voor ons gezorgd toen mijn moeder ziek was en mijn vader veel bij mijn moeder was. Ik ben ze hier altijd dankbaar voor geweest.
Nu ben ik negentien, heb ik meer dan zeven crisisopnames gehad, meerdere behandeltrajecten gevolgd, en helaas ook meerdere ziekenhuisopnames gehad naar aanleiding van impulsieve suïcide pogingen.
Ik ben nu 160 dagen vrij van mezelf opzettelijk snijden, en 183 dagen vrij van mezelf opzettelijk branden. Over tweeëneenhalve week ga ik een nieuw, maar zeker intensief behandelpad in. Ik ga naar een kliniek waar ik tien weken ga werken aan mijn herstel, waar ik mijn ouders één keer zal zien, en na de eerste vijf weken post mag ontvangen en versturen.
Wat ik nu al bereikt heb, daar ben ik trots op. Ik gun mezelf eindelijk de recovery, die ik mezelf al een hele lange tijd misgunde. Ik wil graag met mijn verhaal mensen inspireren, en laten voelen dat ze niet alleen zijn en je mag zijn wie je bent. Het leven is soms al zwaar genoeg, en dat taboe wat op mentale gezondheid ligt maakt het niet makkelijker. Geef niet op!
Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal’.
Beeld: iStock
