Heftig verhaal: Mijn moeder is depressief

Girlscene gaat over fashion en beauty, allerlei happy dingen. Helaas zijn er soms ook minder leuke dingen in het leven en die passen goed in onze rubriek ‘lifestyle’. Want vervelende en heftige dingen horen helaas bij het leven. Sommige meiden hebben wel iets heel heftigs meegemaakt en willen hun verhaal graag met jullie delen. Deze keer een Girlscene lezeres waarvan haar moeder depressief is.

Mijn hele leven zit het al niet helemaal goed in mijn gezin. Ik heb geen broers of zussen waar ik ruzie mee kan maken, dus dan gebeurt dat eigenlijk al automatisch met je ouders.

Ik had altijd veel ruzie met mijn moeder, ik rende dan altijd meteen naar boven en negeerde iedereen. De ruzies kwamen doordat mijn moeder altijd wat chagrijnig was en niet tegen een grapje kon. Dat kwam omdat ze depressief was. Zo lang ik me kan herinneren zit mijn moeder al niet lekker in haar vel. Maar toen ze vier jaar geleden een operatie had, waar een zenuw is geraakt, is het erger geworden. Ze kreeg veel pijn en daar werd ze natuurlijk niet erg vrolijk van. Het ergste was nog dat de dokters hier niets aan konden doen, er waren zelfs geen medicijnen voor. Mijn vader en ik waren hier eigenlijk ook de dupe van, omdat ze alles op ons afreageerde en wij op haar.

Mijn ouders hebben er vaak genoeg over gedacht om te scheiden. Mijn moeder werd steeds depressiever. Ook had ze erg vaak aanvallen. Dan lag ze op bed, en het enige wat ze deed was huilen en schreeuwen dat ze pijn had. Ik wilde haar dan kalmeren, maar dit lukte niet. Ze kon er zelf ook niets aan doen. Ze schaamde zich er heel erg voor en daarom mocht ik het niemand vertellen. Op één avond had ze een heel erge aanval. Zo erg dat ze naar de keuken liep en een scherp mes pakte, wat ze vervolgens tegen haar keel hield. Mijn vader en ik schrokken ons kapot. Hij pakte het mes uit zijn hand. Het enige wat ik kon voelen was woede, het was de eerste keer dat ik echt kwaad was. Waarom zou je een einde aan je leven willen maken, waar de mensen die het meeste van je houden bij zijn? Ik pakte mijn spullen bij elkaar en was van plan weg te lopen, maar mijn ouders waren mij te snel af. Ze deden de deuren op slot zodat ik niet weg kon. Ik ben terug naar boven gegaan en we hebben het er nooit meer over gehad.

bron

De maanden daarna leek het alsof mijn moeder zich inhield als ik erbij was. Ze leek door te hebben dat ik hier niet tegen kon, al helemaal niet omdat ik een puber wil zijn. Horen je zorgen dan niet gewoon over jongens te gaan? Ik voelde me enorm alleen en onbegrepen. Mijn moeder had in die tijd nog steeds haar aanvallen, maar wel minder. Tot ze plots helemaal overstuur thuiskwam van het boodschappen doen. We probeerden haar zoals altijd te kalmeren, maar het lukte niet, ze had te veel pijn.

Na een tijdje besloot ik boven wat huiswerk te maken, maar op dat moment hoorde ik mijn moeder naar buiten lopen. Mijn vader riep haar wanhopig na dat ze niet weg mocht. Ik probeerde het gesprek af te luisteren, maar dat lukte niet echt. Tot mijn vader mijn naam wanhopig riep. Zo snel ik kon rende ik naar mijn ouders toe en mijn moeder stond met haar fiets in haar hand en een bakje pilletjes in haar zak. Ze was van plan naar het bos te gaan, en niet meer terug te komen.

Weer brak er iets in me, maar ditmaal was het erger dan die vorige keer. Ik sleurde mijn moeder mee naar de kamer en gaf haar een goeie duw. Ik hield te veel van haar om haar kwijt te raken. Ik begon tegen haar te schreeuwen en te schelden. Ik bleef doorgaan. Het ergste van dit alles was, ik kon er met niemand over praten. Het voelde alsof niemand van me hield en dat ik nergens meer nuttig voor was.

Ik heb een deel van het verhaal ondertussen aan twee mensen verteld die heel veel voor me betekenen. Het deel van de zelfmoordpogingen heb ik maar gelaten voor wat het is. Maar die twee personen weten natuurlijk niet goed hoe ze hiermee om moeten gaan. Ik zit erover na te denken om naar een psychiater te gaan, misschien dat hij mij verder kan helpen. Ik wil ook even zeggen dat buiten alle conflicten die ik al met haar heb gehad, ik enorm veel van mijn moeder houd. We hebben ook hele leuke dingen met elkaar meegemaakt, en ik zou echt niet zonder haar kunnen leven.

Door Anoniem

Laat je inspireren in Pinbook