Heftig verhaal
“Ken je dat gevoel? Je hebt een ontzettend irritante trilling in je oog(lid) of in je lip en het lijkt maar niet op te houden. Pas als je er niet meer op let, blijkt het opeens weg te zijn. Voor mij betekent dit een waarschuwing vanuit mijn eigen lichaam, een waarschuwing dat ik het even heel rustig aan moet doen. Doe ik dat niet, dan heb ik een grote kans – of eigenlijk een grote angst – om weer een verlamming in mijn gezicht te krijgen.
Trilling
Op het moment dat het allemaal begon zat ik op school. Ik zat te luisteren naar het verhaal van mijn docent, toen ik opeens een trilling voelde in mijn lip. Die trilling hield de hele les aan en mijn oog voelde ook een beetje raar. Ik stuurde een sms naar mijn vriend waarin ik zei dat ik zo’n raar gevoel had in mijn gezicht. De avond ervoor hadden we samen voor het eerst Thaise boontjes gegeten en daarom dacht ik dat het misschien wel een allergische reactie kon zijn op een bepaald kruid dat in het gerecht zat. Mijn vriend dacht hetzelfde. De trillingen en het gevoel in mijn gezicht waren ontzettend irritant en ik werd er zelfs een beetje misselijk van. Gelukkig zat ik in het laatste college van die dag en kon ik snel naar huis.
Eenmaal thuis ben ik op bed gaan liggen, in de hoop dat het met een beetje slaap verholpen zou zijn. Helaas, toen ik wakker werd was het nare gevoel in mijn oog alleen maar verergerd. Het leek alsof iemand mijn oog eruit probeerde te trekken of dat mijn oog een stukje uit mijn oogkas was gerold. Ik snapte er niets van. Mijn lip trilde ook nog steeds, maar er was verder niets te zien aan mijn gezicht. Dat gebeurde ‘s avonds. Mijn vriend en ik zaten een filmpje te kijken en toen ik moest lachen, keek hij vol ongeloof naar mijn gezicht. “Wat is er met je gezicht aan de hand?” vroeg hij. “Geen idee, wat moet er zijn dan?” reageerde ik. “Kijk even in de spiegel,” zei mijn vriend en dat deed ik. Ik lachte, maar één kant van mijn gezicht deed niet mee. Het hing slap naar beneden. Ik wist niet wat ik zag! Een beetje zenuwachtig lachte ik nog een paar keer. We hadden geen idee wat het was. Mijn vriend vroeg of we naar de Eerste Hulp moesten. Een beetje lacherig zei ik: “Ja, ze zien me daar aankomen… Hallo, mijn gezicht doet raar!” Achteraf gezien was het helemaal niet gek geweest om daar naartoe te gaan. Ik had namelijk een TIA kunnen hebben (Transient Ischemic Attack, een voorbode van een herseninfarct). We besloten het aan te kijken en morgenochtend de huisarts te bellen. Ieder uur van de nacht hadden we een wekker gezet, om te kijken of mijn gezicht weer normaal was. Maar nee, mijn gezicht bleef aan één kant slap.
In de ochtend hebben we direct de huisarts gebeld, die ook meteen tijd voor mij had. Het bleek een aangezichtsverlamming te zijn; één kant van mijn gezicht was verlamd. Er was geen beweging in te krijgen. De huisarts kon niet vertellen wat de oorzaak was. Het kon een virus zijn (Herpes bijvoorbeeld), een ziekte (van Lyme bijvoorbeeld), of misschien zelfs een tumor die een zenuw beknelde. Ik kreeg voor een aantal dagen een Prednison kuur. Dit zijn hele zware medicijnen en als ik hiermee geen verbetering zou ervaren, moesten we gauw kijken hoe het verder behandeld moest worden. Dan zou het in ieder geval geen virus zijn. Na een aantal dagen moest ik weer op controle komen bij de huisarts. Helaas was er toen nog geen enkele verbetering. De huisarts verwees mij meteen door naar de KNO-arts en er werd een afspraak gemaakt voor een MRI-scan om te kijken of er geen tumor op de zenuw drukte die in verbinding staat met de zenuwen in mijn gezicht. Ook moest er bloed afgenomen worden om te kijken of daar aanwijzingen van een virus of ziekte in te vinden waren. De Prednison kuur werd verlengd en van deze medicijnen werd ik ontzettend moe. Ik wilde alleen maar slapen. De rest van de week ben ik ook niet meer naar school geweest. Ik wilde eerst weten wat er aan de hand was met mijn gezicht en vooral hoe het weer zou kunnen genezen!
Al snel kon ik in het ziekenhuis terecht. Mijn bloed werd onderzocht, een MRI-scan werd gedaan en bij de KNO-arts kreeg ik allerlei testen om te kijken of mijn gehoor nog goed was. De KNO-arts gaf mij een diagnose: ik had de ziekte van Bell, Bells Palsy, ook wel Bellse parese, wat betekent dat de belangrijkste aangezichtszenuw (de nervus facialis) verlamd was. Het bloedonderzoek, de gehoortesten en de MRI-scan moesten de oorzaak aanwijzen. Echter, geen van de onderzoeken wees iets uit. Waar kwam het dan vandaan? Ik zat inmiddels al twee weken in onzekerheid.
De uitslagen hoorde ik in een controleafspraak bij de KNO-arts. Aangezien er geen lichamelijke oorzaak aangewezen kon worden, vertelde de arts dat het ‘dan maar’ een psychische oorzaak moest hebben. Het komt wel voor dat men na een periode van heel veel stress een aangezichtsverlamming krijgt. Het zou heel goed kunnen zijn dat dit bij mij ook zo was. Toen een jaar geleden waren mijn ouders – en daarmee ik ook – letterlijk in een vechtscheiding beland. Ik heb een half jaar bij mijn vriendin en haar ouders gewoond, heel veel verdriet gehad, ook psychische hulp gekregen, maar na een tijdje – toen ik eindelijk weer een beetje was opgekrabbeld – kwamen mijn ouders weer bij elkaar. Dat leverde een tweede grote klap op, met alle stress en boosheid van dien. Dit alles heeft blijkbaar zoveel impact op mijn leven gehad, dat mijn gezicht na verloop van tijd aan één kant verlamd raakte. Het advies van de arts: heel rustig aan doen en hopen dat het vanzelf over zou gaan. Voor de nacht kreeg ik oogpleisters, om mijn oog af te plakken. Omdat deze niet uit zichzelf sloot, zou hij kunnen uitdrogen als ik ‘s nachts mijn oog open zou hebben. De Prednison kuur werd niet meer verlengd en ik moest gewoon afwachten. Het kon helemaal weggaan, maar ik kon er ook blijvende kleine verlammingen aan overhouden.
Verlamd gezicht
Weken liep ik met een half verlamd gezicht. Ik vond het vreselijk. Mijn oog sloot niet vanzelf, ik kon bepaalde woorden niet uitspreken, ik lachte als Jerney Kaagman (no offence), er kwam speeksel uit mijn (scheve) mondhoek en ik voelde mij doodongelukkig. Je beseft dan opeens hoeveel je je gezicht gebruikt en hoe vanzelfsprekend het eigenlijk is dat je hele gezicht naar jou luistert, doet wat jij wilt. Mijn gezicht was uitdrukkingsloos en ik kon een aantal letters niet meer uitspreken; de P, B, V, M… Allemaal letters waarbij je je mond moet gebruiken en die allemaal klinken als de ‘W’. Een mooie ‘O’ kon ik ook al niet maken, want daar moet je toch echt een rondje voor maken met je mond. Probeer het alfabet maar eens op te zeggen met je tanden op elkaar, zonder je mond te bewegen. Mijn vriendinnen op school wisten ervan, de leraren ook, maar niet alle leraren snapten dat ze mij vooral niets moesten vragen. Het kostte mij ontzettend veel moeite om te praten – ook omdat ik mij schaamde – en ik gebruikte dan maar mijn vingers om mijn mond in de plooi te krijgen als ik die moeilijke letters in een zin moest gebruiken.
Na vier weken kreeg ik eindelijk weer lichte tintelingen in mijn bovenlip. Wat was ik blij! Ik zat soms wel een uur met een spiegel voor m’n gezicht te kijken naar die trilling in mijn lip. Op een gegeven moment kon ik zelfs een heel klein beetje een (zoals ik het noemde:) ‘Elvis lipje’ trekken. Voor anderen was het nauwelijks zichtbaar, maar mij gaf het hoop. De KNO-arts moest er met een vergrootglas naar kijken, maar zag toen ook dat ik het heel licht kon bewegen. Ik moest het vooral blijven oefenen! Gelukkig kreeg ik steeds meer beweging in het verlamde deel van mijn gezicht en uiteindelijk had ik na zes weken weer een beetje mijn oude gezicht terug. Al om al heeft het toch wel twee maanden geduurd voordat ik weer de oude was. Toch heb ik er wel iets aan overgehouden: als ik mijn ogen heel rustig en zonder erbij na te denken sluit, dan blijft mijn ‘verlamde’ oog een klein beetje openstaan. Je ziet dan net nog een randje oogwit. Mijn vriend vindt het er altijd een beetje eng uit zien.
Zo nu en dan krijg ik – in een stressvolle periode, zoals de tentamenweken – die irritante trillingen weer in mijn oog of lip. Ik weet dan meteen dat het mij allemaal te veel wordt en ik even wat gas terug moet nemen. Of ik weer verlamd zou worden als ik dat niet doe, dat weet ik niet. Ik wil het risico absoluut niet nemen.”
Wil jij ook graag jouw heftige verhaal delen op Girlscene? Stuur dan een mail met jouw verhaal naar info@girlscene.nl onder vermelding van: ‘Heftig verhaal.’
